Δεν έχω πάει ποτέ στη Βέροια, αλλά μου αρέσει τόσο κείνο το δίστιχο του Ζιώγαλα – στο αφιερωμένο στη γενέθλια πόλη του τραγούδι- που την έχω φανταστεί άπειρες φορές: πως γίνεται εξάλλου να μην σε παρασύρει εκείνος ο τόπος που “χωρίς να βλέπεις θάλασσα θ’ ακούς να σκάει το κύμα”
Δεν έχω πάει ούτε στη Σύρο, αλλά από παιδί θυμάμαι να κρέμομαι στο ντεκ με το στόμα ανοιχτό για το πόσο όμορφη φαίνεται από το καράβι – και όσοι με ξέρουν λένε πως δεν θα επέστρεφα από την Άνω Σύρα – θα ξέμενα στη Ντελαγκράτσια να σκαρώνω ρεμπέτικα της συμφοράς για το χαμένο πέναλτι της Γκεντσλερμπιλιγκί, αμάν, αμάν και το δοκάρι της Κόνιασπορ στο 90φεύγα – δεν χωρά αμφιβολία…
Εκεί που χωρά αμφιβολία όμως είναι για το πόσο καλά ζυγισμένες είναι οι αποδόσεις στο τελικό ενός πραγματικά εξαιρετικού (με την έννοια της εξαίρεσης) Λιγκ Καπ Βόλεϊ, το οποίο λαμβάνει χώρα στη Βέροια, μια πόλη που ακούς για το Βόλεϊ τα τελευταία δυο χρόνια, σχεδόν όσο τον …παφλασμό της θάλασσας.
Θα κρατήσω τη συστηματικά απαράδεκτη εικόνα του “ακριβοπληρωμένου” Φοίνικα Σύρου και κυρίως τα άσχημα “work ethics” στο σύνολο της σεζόν και θα ποντάρω στη δύναμη της γιορτής που έχουν οραματιστεί στην εξαιρετικά οργανωμένη ομάδα του Φίλιππου, εκεί που ξέρουν καλά ότι η νίκη στον ημιτελικό με τον ΠΑΟΚ ήταν μακράν η μεγαλύτερη στην ιστορία τους – μέχρι την επόμενη!
Μπορεί η παρέα που ήρθε πέρσι αήττητο τρένο από την Α2 για να μείνει στο ελληνικό βόλεϊ, με προπονητή τον Τζιουμάκα και μπόμπερ τον γιο του, τον αειθαλή (41χρ) πασαδόρο Προύσαλη να σερβίρει σαν έφηβος, τον Στουντζίνσκι να κρατά την υποδοχή σαν Ναδάλ και τους πρώην διεθνείς Γάτση, Μπουράκη και τον Μαυροβουνιώτη να ξανανιώνουν, να κάνει ρεπετισιόν της χθεσινής της εμφάνισης; Φυσικά δεν το ξέρω, αλλά σε απόδοση 5.40 είμαι διατεθειμένος να πληρώσω για να μάθω…
underdogville 