Σημαδεμένος απ’ την αγάπη

Μια φορά κι έναν καιρό στην παλιά …Νέα Φιλαδέλφεια, υπήρχε μια σχεδόν μυθική “Θύρα 4”, περιώνυμη όχι για τη σφοδρότητα συνθημάτων της, αλλά για την ετερωνυμία του πλήθους με το οποίο περιέβαλε περιμετρικά τον ατελή στίβο (καθώς είχε μόνο τέσσερα κουλουάρ) του σταδίου που στέγασε τις ελπίδες, τα όνειρα και τον νόστο, γενιών και γενιών προσφύγων και όχι μόνο.

Βλέπεις, εκείνη η θύρα δεν είχε ούτε σκαλιά, ούτε διαζώματα – ήταν απλά το διάκενο ολόγυρα του γηπέδου, πίσω από τα κάγκελα δηλαδή που στριμώχνονταν όρθιοι, όσοι το μπορετό τους δεν έφτανε καν για μια θέση στο πέταλο – ένα μωσαϊκό ανθρώπων από 8 έως 88 χρονών με κοινό παρονομαστή τον μόχθο των πατεράδων και την λαχτάρα των μικρών να ψηλαφίσουν τα ινδάλματα τους, να βάλουν τα χεράκια τους “επί τον τύπο των ήλων” των αφισών που είχαν κρεμασμένες στα δωμάτια τους…